Roos is 35 en als alleenstaande moeder is rondkomen voor haar een hele klus. Ze werkt parttime en verdient net genoeg om elke maand weer door te komen. Dit jaar organiseert de school van haar kinderen een uitstapje. Haar zoon gaat naar een pretpark en haar dochter naar een natuurgebied. Prijskaartje? Vijftig euro per kind. Veel ouders vinden dit prima te doen, maar voor Roos is het een flinke som.
Roos zorgt ervoor dat ze altijd eerst haar rekeningen betaalt, eten op tafel zet en haar kinderen geeft wat ze nodig hebben. Extraatjes zoals schoolreisjes? Daar is gewoon geen ruimte voor in de begroting. Ze herinnert zich nog de blije gezichten van haar kinderen toen ze hoorden over het uitje. Maar nu voelt ze zich rot; ze moet ze weer teleurstellen.
Ze doet haar uiterste best voor haar kinderen, maar momenten zoals deze maken haar onzeker. Wat zullen de andere ouders denken? Zal de school anders naar haar kinderen kijken omdat zij de kosten niet kan betalen? Hoewel Roos weet dat ze niet de enige ouder is die dit probleem kent, voelt het vaak alsof ze alleen staat.
Ze wil dat haar kinderen net zo onbezorgd plezier kunnen hebben als hun klasgenoten. Helaas herinnert de realiteit haar constant aan de financiële beperkingen. Roos heeft eraan gedacht om te vragen of ze het bedrag in termijnen kan betalen of om financiële steun te vragen, maar de schaamte houdt haar tegen. Ze wil niet bedelen of een andere reactie van mensen uitlokken.
Mensen hebben snel een oordeel klaar. Waarom werkt ze maar parttime? Waarom spaart ze niet beter? Niemand ziet wat ze moet doen om de eindjes aan elkaar te knopen. Ze liggen niet wakker van zorgen over hoe ze de maand weer moeten doorkomen. Het gaat niet alleen om geld maar ook om het verlies van waardigheid, wanneer je niet kunt doen wat voor anderen normaal is.
Op zoek naar oplossingen
De tijd tikt door en Roos zit piekerend aan de keukentafel. Ze weet niet hoe ze haar kinderen moet vertellen dat er geen geld is voor het schoolreisje. Ze wil niet dat ze zich bezighouden met de financiële zorgen van het gezin, maar de waarheid verbergen kan ook niet. Dit zijn de moeilijkste momenten; het niet kunnen bieden van iets waar haar kinderen zo naar uitkijken, maakt het dagelijkse leven nog zwaarder.
Roos haalt diep adem en probeert een oplossing te bedenken. Ze wil haar kinderen blij maken en ervoor zorgen dat ze mee kunnen met het schoolreisje. Maar hoe? Misschien moet ze toch die drempel over en om hulp vragen, hoe moeilijk dat ook is. Om nog meer teleurstelling te voorkomen, moet ze een manier bedenken om het geld bij elkaar te schrapen.
Mensen die geen begrip hebben voor haar situatie maken het extra zwaar. Ze zien niet hoe hard ze werkt en hoe weinig ruimte er is voor extra’s. Zo’n onverwachte uitgave, hoe klein ook voor anderen, is voor haar een groot offer.
Ondanks alles wil Roos niet opgeven. Haar kinderen verdienen het om mee te gaan en plezier te hebben met hun klasgenoten. Misschien kan ze creatief zijn en ergens anders geld op besparen of kijken of familie of vrienden kunnen helpen. Ze wil haar kinderen laten zien dat, zelfs als je het moeilijk hebt, liefde en doorzettingsvermogen je overal doorheen helpen.
Het is een zware strijd, maar Roos blijft hopen dat ze een manier zal vinden om haar kinderen dezelfde kansen te geven als hun leeftijdsgenoten. Ze wil hen leren dat, hoewel het leven niet altijd eerlijk is, doorzetten en niet opgeven belangrijke lessen zijn. Het is een moeilijke weg, maar Roos is vastberaden om de droom van haar kinderen waar te maken, ook al is het maar voor een dag.