Voor Henny uit Rotterdam was de maat vol. Elke keer als ze op haar balkon wilde zitten, werd ze overvallen door een muur van sigarettenrook uit de tuin van haar buurvrouw. “Je wil even lekker buiten zitten, maar dat kan gewoon niet,” vertelt Henny met een gefrustreerde blik.
“Het was net alsof ik mee moest roken, terwijl ik zelf nooit een sigaret heb aangeraakt. Dat is toch asociaal? Dan kun je toch gewoon binnen gaan roken? Als ik een raampje open heb komt de rook al binnen”
Na weken van ergernis besloot Henny actie te ondernemen. “Ik dacht eerst: moet ik er wat van zeggen? Maar eerlijk, ik kende haar niet goed en het leek me dat ze gewoon zou zeggen: ‘Waar bemoei je je mee?’ Dus ik heb de politie gebeld.”
Henny woont in een rijtjeshuis met een klein balkonnetje. Haar buurvrouw, een fervent roker, steekt volgens Henny de ene sigaret na de andere op in haar tuin. “Het waait allemaal mijn kant op.
En als het warm is, staan mijn ramen open, dus die rook dringt zelfs mijn huis binnen. Mijn gordijnen ruiken ernaar, mijn kleren ook. Het voelt alsof ik in een rokershol woon, terwijl ik helemaal geen roker ben. Dat is toch te gek voor woorden?”
Volgens Henny gaat het niet alleen om de geur, maar ook om de gezondheid. “Ik heb kinderen! Moeten zij meegenieten van die rookwolken? Het is toch bekend dat meeroken ook schadelijk is? Ik wil gewoon dat mijn gezin in een gezonde omgeving kan wonen.”
Henny’s buurvrouw lijkt zich van geen kwaad bewust. “Ze ziet me gewoon op mijn balkon zitten terwijl ze haar sigaret aansteekt,” zegt Henny. “Ik begrijp echt niet hoe je zo weinig rekening met een ander kunt houden. Dat doe je toch niet? We wonen hier allemaal dicht op elkaar, dan is een beetje rekening houden toch wel het minste?”
Ze geeft aan dat het gevoel van machteloosheid uiteindelijk de doorslag gaf om de politie te bellen. “Ik wist niet wat ik anders kon doen. Praten had geen zin, en die rook blijft maar komen. De politie zei dat ze het zouden noteren, maar dat er weinig gedaan kan worden omdat ze in haar eigen tuin rookt. Begrijp me niet verkeerd, ik snap dat mensen in hun eigen tuin mogen doen wat ze willen, maar ten koste van anderen? Waar ligt de grens?”
De buurvrouw van Henny was echter minder blij met de actie. “Ze kwam bij me aan de deur nadat de politie langs was geweest,” vertelt Henny. “Ze zei: ‘Had het gewoon gezegd in plaats van gelijk te bellen.’ Maar waarom zou ik? Het gaat toch om iets wat zij fout doet? Ik ben de dupe, niet zij!”
Toch erkent Henny dat de situatie nu extra gespannen is. “Ze rookt nog steeds, misschien zelfs meer, maar nu kijkt ze me ook nog boos aan als ik op mijn balkon zit. Het voelt bijna als een soort rookoorlog. En dat terwijl ik gewoon alleen maar een beetje frisse lucht wil in mijn eigen huis.”
Henny vindt dat er in Nederland te weinig aandacht is voor dit soort problemen. “Er wordt overal geroepen dat we rekening moeten houden met elkaar, maar wie houdt rekening met mensen zoals ik?
Overal worden rookvrije zones ingesteld, maar in je eigen huis ben je blijkbaar vogelvrij. Het is gewoon niet eerlijk. Ik begrijp dat mensen willen roken, maar doe dat dan op een manier die een ander niet lastigvalt.”
Hoewel de politie uiteindelijk niets heeft kunnen doen, hoopt Henny dat er meer bewustzijn komt. “Misschien moeten er strengere regels komen. Net zoals je niet zomaar overal mag roken, zou dat ook voor tuinen moeten gelden.
Anders blijf je dit soort situaties houden, en dat is voor niemand leuk. Ik wil geen ruzie met mijn buurvrouw, maar ik wil ook niet het gevoel hebben dat ik gevangen zit in een rookwolk.”
Henny is zich ervan bewust dat haar actie om de politie te bellen bij sommigen misschien wat extreem overkomt. “Mensen zeggen vast: ‘Dat kun je toch niet maken.’
Maar wat moet je dan? Ik heb er alles aan gedaan om dit probleem op een nette manier aan te pakken. Als mijn buurvrouw zich gewoon even zou inleven, hoefde het nooit zo ver te komen. Een beetje fatsoen is toch niet te veel gevraagd?”
Ondertussen blijft Henny hopen op een oplossing. “Misschien wordt ze het roken wel zat, wie weet. Tot die tijd blijf ik proberen mijn ramen dicht te houden en zoveel mogelijk binnen te zitten. Maar eerlijk? Dat voelt niet als de vrijheid die je in je eigen huis zou moeten hebben.”
